Στην Ιστιαία της Βόρειας Εύβοιας γεννήθηκε ένα βρέφος με τα πόδια γυρισμένα και κολλημένα στις πλάτες του! Τρεισήμισι χρόνια οι γονείς του αγωνίζονταν με τους γιατρούς!
Ώσπου μετά από αλλεπάλληλες εγχειρήσεις, οι γιατροί αποκόλλησαν τα πόδια από τους ώμους του παιδιού και τα έφεραν στην ευθεία τους:
«Ό,τι είχαμε να κάνουμε το κάναμε. Το παιδί όμως δεν θα περπατήσει, γιατί σχεδόν δεν υπάρχουν νευρώσεις στα πόδια του. Πηγαίνετε κι όπως σας έχει ο Θεός»…
Στο σπίτι, ο πατέρας βλέποντας το παράλυτο παιδί του στο κρεβάτι, θυμήθηκε τον Όσιο Ιωάννη το Ρώσο και λέει τότε με ένα πόνο αβάσταχτο:
«Αϊ Γιάννη μου, πώς θα βλέπω σ΄ όλη μου τη ζωή αυτό το δύσμοιρο παιδί μου κατάκοιτο; Πώς θα σηκώσω αυτό το φορτίο; Έχεις κάνει τόσους καλά σ΄ όλο τον κόσμο, κάνε τούτο το φτωχό να στεριώσει στα πόδια του, να περπατήσει!
Ξυπόλητος θα έρθω στη χάρη σου! Δε μου έχει απομείνει τίποτε να σου φέρω δώρο. Ένα ζωντανό αρνάκι έχω μόνο στον κήπο. Αυτό θα σου φέρω».
Και πράγματι κίνησαν ξυπόλητοι! Πότε ο πατέρας το παιδί στον ώμο, πότε η μάνα το αρνί, δυόμισι μέρες και νύχτες περπατούσαν μέσα στα δύσβατα δάση και τους γκρεμούς της βόρειας Εύβοιας, από την Ιστιαία ως το Προκόπι, με την κρυφή ελπίδα ότι ένας Άγιος θα άκουγε τους πόνους και θα έδινε ό,τι ποθούσαν.
Όταν επιτέλους φτάνουν μετά από 100 ολόκληρα χιλιόμετρα εξαντλητικής πορείας, γίνεται στην Εκκλησία του Οσίου θερμή Παράκληση στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο, μπροστά ακριβώς στο ιερό, ολόσωμο, άφθαρτο λείψανό του!
Ψάλει ο Ιερέας, κλαίνε πατέρας και μάνα, βουβό το παιδάκι κοιτάζει ξαπλωμένο επάνω στο μάρμαρο όπου στηρίζεται η Λάρνακα του Οσίου, βελάζει το αρνάκι-τάμα, δεμένο καθώς είναι και όλα μαζί ένας ύμνος, ένας πόνος αβάσταχτος, ένα δράμα, από τα αμέτρητα που ζουν συνάνθρωποι δίπλα μας και δεν τους παίρνουμε πολλές φορές είδηση.
Το βράδυ οι γονείς δε θέλουν κοιμηθούν στον ξενώνα της Εκκλησίας ή σε ξενοδοχείο, παρά στρώνουν ένα στρωσίδι μπροστά στην κλειδωμένη πόρτα της Εκκλησίας…
Περασμένα μεσάνυχτα, ο πατέρας ξυπνάει το παράλυτο παιδί του. Ξυπνάει και η γυναίκα του ταυτόχρονα και του λέει:
«Αναστάση, τι ώρα είναι, γιατί ξυπνάς το παιδί, τι το θέλεις»;
«Ξύπνα γυναίκα και ο Άγιος έχει κάνει το θαύμα του! Σήκω παιδί μου, άιντε, ρίξε μου λίγο νερό να πιω.
Στην άκρη ήταν ένα κανάτι με νερό. Δεν διψάει για νερό ο πατέρας. Διψάει να δει το θαύμα. Και το παιδί σηκώνεται και κάνει τα πρώτα βήματα της ζωής του!!!
Οι γονείς φωνάζουν μέσα στη νύχτα! Ξυπνάει το χωριό, ξυπνάνε οι ξένοι προσκυνητές και ζουν το θαυμαστό γεγονός της ενέργειας του Θεού δια του Αγίου Του!
Κι από τότε, κάθε χρόνο, ένα λεβεντόπαιδο, μ΄ ένα ζωντανό αρνάκι στην αγκαλιά του, κάθε χρόνο προς το φθινόπωρο, φέρνει το τάμα της ζωής του στον Όσιο. Αγκαλιάζει το Ιερό Λείψανο και το ασπάζεται πολλές πολλές φορές κι ύστερα γυρίζει στον αγώνα της ζωής.
Μιας ζωής, που χάρη στη μεσιτεία του Οσίου, είναι από τότε αλλιώτικη!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου